Persoonlijk Pestverhaal Dian

Dit is het waargebeurde pestverhaal van Dian. Door haar zelf geschreven en ingestuurd naar de Week Tegen Pesten omdat zij met haar verhaal meer aandacht wil vragen voor pesten. Het meisje op de getoonde afbeelding is niet Dian.

Groep 5, het jaar dat ik de diagnose ADHD kreeg. Het jaar dat mijn heftige acne begon. Het jaar dat mijn vrienden geen vrienden bleken te zijn. Als je als kind een diagnose krijgt heeft dit veel invloed. Bij mij was dat vooral op school. Ineens was ik anders, anders dan de rest. De makkelijkste pispaal van de klas. Als je in groep 5 zit, heb je dit besef nog niet. Je bent nog niet zo bezig met deze dingen dus het viel mij niet op. Totdat ik merkte dat ik steeds minder uitgenodigd werd, met minder mensen op het schoolplein speelde en steeds verder werd buitengesloten.

In groep 6 kwam bij mij het besef. Ik word gepest.

Ik ging uiteraard niet gelijk naar de juf of mijn ouders. Dat doet niemand toch? Het bleef in groep 6 niet bij buitensluiten. Ik werd uitgelachen, er werden grapjes over mij gemaakt en er werd naar me gewezen. Geen juf of meester die dit opviel. Ik liet het allemaal maar gebeuren. Als ik er wat van zou zeggen zou het alleen maar erger worden.

In groep 7 werd het alsnog erger. Ik werd zelfs online gepest door iemand onder een nickname op Moviestar Planet; wat toen iedereen deed. Ik weet tot op de dag van vandaag wie dat was, maar ik kon en kan het nog steeds niet bewijzen. Dit vond ik zo heftig dat er een gesprek is geweest tussen mij, mijn ouders en de juf, maar die kon er niks aan doen. “Gaat vanzelf over.” In de klas werd er gezegd dat in elke klas wel een pispaal zit. En zo naïef als ik was geloofde ik het. Zelfs de directrice hielp niet mee.

Groep 8 kamp was het ergst. Ik werd uitgelachen omdat ik in de avond mijn moeder belde, mijn snoepjes werden gestolen en ik werd buitengesloten. Ik heb de hele week met de juffen en meesters opgetrokken. Bij de groep 8 musical heb ik staan juichen waar iedereen stond te huilen. Ik dacht: “Nu wordt het beter.” Nou mooi niet. Het enige wat beter werd is dat ik een hele hechte vriendinnengroep kreeg die enorm voor mij opkwam en dat nog steeds doet. Op de middelbare school leek het goed te gaan totdat ik opnieuw werd uitgelachen en er zelfs stoelen onder mij vandaan werden getrokken. Gelukkig waren daar mijn vriendinnen. In de tweede en derde werd het gelukkig beter. Ik werd af en toe nog uitgemaakt voor nerd en werd nagekeken.

Ik wist wel dat ze over mij aan het praten waren, maar ik had het belangrijkste: mijn vriendinnen.

Het examenjaar heb ik door corona nauwelijks meegemaakt en daar ben ik blij om.

Nu zit ik op het MBO, ga dit schooljaar afstuderen en mijn leven opstarten. Al 2,5 jaar probeer ik alles achter mij te laten, maar dat is toch verdomd moeilijk. Ik heb nog steeds mijn hechte vriendinnengroepje dat mijn zelfvertrouwen omhoog heeft gekregen. En ik heb de allerliefste vriend die helpt waar hij kan (waarvan overigens werd gezegd dat ik die nooit zou krijgen. Nou, we houden het al een jaar uit samen!).

Voor de juffen en meesters die dit zien: check wat vaker je leerlingen. Vraag hoe het nou écht met ze gaat. In 8 jaar tijd is dat nooit aan mij gevraagd. En het belangrijkste, als je een leerling altijd alleen ziet: vraag ernaar. Vaak willen kinderen er niet zelf over beginnen, maar storten ze hun hart uit als je er als de juf of meester erover begint.
Ik wil de pesters die dit lezen het volgende op het hart drukken: elk grapje dat je maakt kan iemand verkeerd opvatten en kwetsen. Dit kan het leven van diegene beïnvloeden. Mijn zelfvertrouwen is nog steeds niet wat het was en dat zal ook niet meer komen. Dus denk alsjeblieft goed na voor je iets zegt.
Voor alle mensen die gepest worden: je bent niet alleen. Het helpt om te praten met vriendinnen. Heb moed. Ik beloof je, vanaf je middelbare school/MBO wordt het echt beter.